Ciąża urojona: przyczyny, objawy i sposoby leczenia
Ciąża urojona, nazywana inaczej ciążą rzekomą lub historyczną, jest stanem, w którym kobieta fizycznie nie jest w ciąży, jednakże po wpływem głębokiego przekonania, że tak jest i niemożliwości wyparcia tego przesądu, w jej ciele mają miejsce pewne zmiany, które w rzeczywistości towarzyszą ciężarnym. W przypadku ciąży urojonej niekiedy wynik testu ciążowego u takich kobiet może wychodzić pozytywny, w związku z podwyższonym hormonem hCG, jednakże jego prawdziwość zawsze jest w stanie podważyć ginekolog. Po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentką zleci wykonanie specjalistycznych badań, jak wykonanie USG, które wykaże pustą macicę, czyli nieobecność płodu lub brak bicia serca płodu. Pod wpływem silnych zaburzeń psychicznych, mimo twardych dowodów, kobieta będzie ciągle obalała teorie otoczenia i lekarzy, wierząc, że niebawem zostanie matką. Do ciąży urojonej nie dochodzi zbyt często, jednakże w momencie jej podejrzenia u kobiety trzeba natychmiast podjąć leczenie, gdyż może to prowadzić do nieodwracalnych zmian w jej psychice.
Dlaczego dochodzi do ciąży urojonej?
Ogromny wpływ na powstanie ciąży urojonej ma psychika kobiety, która od lat stara się o dziecko i nie może zajść w ciążę, parokrotnie poroniła bądź nie donosiła realnej ciąży, a także gdy jest bezdzietna, a więc jej szanse na zapłodnienie są bliskie zeru. Wówczas jej myśli i marzenia są skoncentrowane na niespełnionej chęci posiadania dziecka, które przedkłada nad inne sfery życia i sama zaczyna wmawiać sobie objawy, które w rzeczywistości nie mają miejsca. Ciąża urojona jest również wynikiem lęku kobiety przed zajściem w ciążę, w związku z czym unika ona kontaktów seksualnych z mężczyznami, ponieważ myśli, że każdy stosunek, nawet przy wykorzystaniu środków antykoncepcyjnych, może zakończyć się poczęciem. Tyczy się to głównie młodych dziewcząt, a także kobiet, które nie posiadają jeszcze stałego partnera. Ciąża urojona może również odkładać się w psychice kobiety, która w przeszłości zaznała przemocy seksualnej. Pod wpływem silnych bodźców psychicznych w przysadce mózgowej jej organizm zaczyna wytwarzać hormony, które stwarzają możliwość faktycznego odczuwania ciąży wraz z towarzyszącymi jej symptomami.
Jakie objawy towarzyszą ciąży urojonej?
Kobieta w czasie ciąży urojonej pod wpływem silnej siły sugestii i pracy hormonów jest w stanie odczuwać objawy, które towarzyszą ciąży rzekomej, pomimo iż faktycznie nie doszło do zapłodnienia. Należą do nich: zatrzymanie miesiączki i zmiany w cyklu menstruacyjnym; powiększenie macicy i zmiany w narządach płciowych; zwiększony obwód brzucha i bóle w okolicach podbrzusza; powiększenie się piersi, ich tkliwość, wrażliwość, a nawet ból; laktacja (wydzielenie mleka przez gruczoły mleczne); poranne mdłości i wymioty; wahania nastroju; zachcianki ciążowe; zmęczenie i osłabienie organizmu oraz ospałość. W późniejszym okresie ciąży urojonej kobieta może odczuwać skurcze macicy i ruchy dziecka, choć w rzeczywistości będą to jedynie ruchy robaczkowe jelit. Chora będzie odporna na wszelkie próby racjonalnego przekonania i argumentowania faktu, iż nie jest w prawdziwej ciąży, nawet w przypadku podważenia jej tezy przez ginekologa. Wtedy kobieta będzie usilnie szukała potwierdzenia u kolejnych specjalistów, którzy jej zdaniem potwierdzą jej przekonanie, a gdy tak się nie stanie, to i tak im nie uwierzy. Od razu po stwierdzeniu u kobiety ciąży urojonej trzeba poddać ją specjalistycznemu leczeniu, które zahamuje dalszy rozwój choroby.
Jak wygląda leczenie chorej?
Szybkie wykrycie ciąży urojonej pozwoli uchronić kobietę przed silnym załamaniem psychicznym, depresją, nerwicą, a także zapobiegnie zaburzeniom osobowości. Leczenie ciąży urojonej polega na współpracy trzech specjalistów: ginekologa i psychiatry, którzy wdrożą odpowiednie leczenie farmakologiczne oraz psychologa, który zadba o sferę duchową i psychiczną kobiety. Pierwszy etap leczenia trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Ginekolog po konsultacji z psychiatrą przypisuje konkretne leki, które powodują zanik wszelkich objawów ciążowych. Z kolei drugi etap psychoterapii, czyli indywidualnej pracy psychologa z kobietą, polegającej na wdrożeniu leczenia zaburzeń psychicznych, może trwać nawet kilkadziesiąt miesięcy, ze względu na możliwe długofalowe skutki choroby. W tej sytuacji niezbędne jest również ogromne wsparcie ze strony bliskich, zarówno męża lub partnera kobiety, jak również rodziców, krewnych oraz znajomych. Ważne aby chora wiedziała, że nie jest z tym problemem sama i zawsze, w każdej krytycznej sytuacji, może polegać na najbliższych, którzy kibicują jej w walce z chorobą.
