Uroterapia – charakterystyka, wskazania, rodzaje leczenia

Dla kogo przeznaczona jest uroterapia?

Uroterapia jest przeznaczona dla każdej osoby, mającej problemy z nietrzymaniem moczu, niezależnie od płci i wieku. Najczęściej uroterapię stosuje się w przypadku dzieci, które opanowały już trening czystościowy, zaczęły się moczyć oraz w przypadku brzdąców powyżej piątego roku życia, którym zdarza się moczenie w nocy. Jeżeli w trakcie oddawania moczu dzieciom towarzyszą inne niepokojące objawy, to należy zgłosić się urologa dziecięcego w celu wykonania odpowiedniej diagnostyki. Do niepojących symptomów, świadczących o problemach z układem moczowych należą takie czynniki jak: oddawanie moczu przez dziecko w małej ilości więcej niż siedem razy na dobę lub oddawanie go bardzo rzadko i wstrzymywanie go, poprzez krzyżowanie nóg, w przypadku chłopców – uciskanie krocza ręką, zaś u dziewczynek – kucanie i wciskanie pięt w okolice krocza. O nieprawidłowościach w oddawaniu moczu mogą decydować również nieodpowiednie ilości płynów, przyjmowanych przez dzieci w ciągu dnia, a także możliwe zaburzenia w układzie moczowym, między innymi: stany zapalne przedsionka pochwy, zakażenia układu moczowego, zaparcia, zaburzenia neuropsychiatryczne jak ADHD lub kłopoty ze snem. Sytuacje nietrzymania moczu w dzień w trakcie prostych czynności kichania lub śmiechu, moczenia w nocy czy zbyt częstego oddawania moczu zdarzają się również wśród osób dorosłych, jak i starszych, którzy podobnie jak dzieci mogą śmiało skorzystać z uroterapii.

Jakie są rodzaje uroterapii?

Uroterapia występuje pod dwiema postaciami – standardowej (terapia behawioralna) oraz niestandardowej (fizjoterapia, biofeedback - elektrostymulacja mięśni dna miednicy, alarm nocny). Najczęściej stosuje się terapię behawioralną, która polega na odpowiedniej edukacji. Pacjent poznaje prawidłowe nawyki przyjmowania płynów i oddawania moczu. Maluchy w wieku od czterech do ośmiu lat powinny przyjmować od litra do półtora litra płynów dziennie, z kolei dzieci w wieku od dziewięciu do trzynastu lat od półtora do dwóch litrów, zaś nastolatkowie w wieku od 14 do 18 lat od dwóch do trzech litrów. Ostatnią porcję picia dzieci powinny przyjmować na około dwie godziny przed snem w postaci naturalnej wody mineralnej czy świeżego soku. Powinno unikać się słodzonych i gazowanych napojów. Kłopotom urologicznym niekiedy towarzyszą problemy układu pokarmowego, na przykład zaparcia, dlatego w trakcie uroterapii zwraca się również uwagę na prawidłowy sposób odżywiania. W terapii powinny uczestniczyć najbliższe osoby z otoczenia pacjenta, które wraz z nim mogą przyswoić podstawy anatomii człowieka i zrozumieć fizjologię dróg moczowych, zwłaszcza w aspekcie oddawania moczu. W trakcie wykładów terapeuta uczy również prawidłowej postawy podczas oddawania moczu, przez rozluźnianie mięśni miedniczych. Poza tym, w trakcie tej czynności dziecko powinno być wyprostowane i rozluźnione, jego stawy biodrowe lekko odwiedzione, pośladki oparte o deskę, zaś stopy podparte na podnóżku. Maluch powinien oddawać mocz co dwie lub trzy godziny. Co więcej, prowadzący zwraca uwagę, że wstrzymywanie moczu nie jest dobrym sposobem, ponieważ w dość szybkim czasie doprowadza do zmęczenia mięśni. Dodatkowo, w trakcie uropterapii zleca się prowadzenie dzienniczka, uwzględniającego takie pomiary, jak ilość płynów przyjętych przez malucha, a także ilość moczu oddanego przez dziecko w ciągu dnia.

Drugim rodzajem terapii są metody niestandardowe, które stosuje się w przypadkach, gdy metody standardowe nie sprawdzają się. Po przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu lekarz przypisuje odpowiednią formę rehabilitacji. Biofeedbeck to podawanie pacjentowi sygnałów wizualnych lub akustycznych w trakcie zmian fizjologicznych, zachodzących w jego organizmie. Ta metoda cieszy się szczególnym zainteresowaniem u dzieci, ponieważ w ramach terapii maluch otrzymuje specjalne urządzenie - aparat Mikti 2, w którym zaprogramowane są gry i zabawy. Jego elektrody zapina się wokół mięśni krocza, a na obrazku ukazuje się rybka, która musi pokonać tor przeszkód. Jej ruchy są uzależnione od ruchów dna miednicy dziecka, czyli krocza. Gdy mięsnie napinają się odpowiednio, to rybka pokonuje kolejne przeszkody. Dzięki połączeniu nauki i zabawy brzdąc uczy się prawidłowego napinania mięśni i panowania nad ich ruchem. Inną niestandardową metodą terapii jest alarm nocny, który pomaga zlikwidować nocne moczenie. W momencie pojawienia się pierwszych kropel na specjalnej wkładce lub majteczkach, w którym zamontowane są czujniki, pojawia się sygnał dźwiękowy. W tym momencie brzdąc natychmiast się budzi, zaś z czasem jego mózg zaczyna odbierać poprawne informacje o wypełnieniu pęcherza, które powodują, że maluch sam się budzi i wie, że musi iść oddać mocz.