Wirus RSV – przyczyny, zagrożenia, leczenie
Jak dochodzi do zakażenia wirusem RSV
RSV to wirus z rodziny Paramyxoviridae, która składa się z osłonkowych, jednoniciowych RNA wirusów. Nie zawiera on jednak hemaglutyniny ani neuraminidazy. Do zakażenia tym wirusem dochodzi najczęściej drogą kropelkową przez kontakt z osobą zakażoną lub z przedmiotami, na których znajduje się zakażona wydzielina, wirus jest w stanie przetrwać przez kilka godzin np. na zabawkach lub blacie stołu, dlatego w profilaktyce ważną rolę spełnia przestrzeganie wysokich standardów sanitarnych. Swoistą bramą dla zakażenia są spojówki i błona śluzowa nosa. Okres inkubacji wirusa RSV mieści się w przedziale od 2 do 8 dni a okres wydalania wirusa 8 dni, choć ten ostatni może być dłuższy w przypadku niemowląt i osób o obniżonej odporności, wówczas mówimy nawet o czasie do 4 tygodni.
Jest to bardzo popularny wirus, szacuje się że kontakt z wirusem może mieć nawet powyżej 90% dzieci przed ukończeniem 2 roku życia – o czym świadczy obecność przeciwciał we krwi. Warto pamiętać, że reinfekcja wirusa RSV to zjawisko powszechne, dlatego przechorowanie go nie chroni przez kolejną chorobą. Na zarażenie wirusem szczególnie podatne są dzieci:
-
o niskiej masie urodzeniowej,
-
chorujące na mukowiscydozę,
-
z wadami serca,
-
chodzące do żłobka,
-
karmione butelką i mlekiem modyfikowanym,
-
przebywające w pomieszczeniach o niskim standardzie sanitarnym,
-
posiadające rodzeństwo w wieku szkolnym,
-
chorujące na dysplazję oskrzelowo-płucną, nadciśnienie płucne i posiadające inne zaburzenia odporności.
U wielu pacjentów posiadających wspomniany zestaw czynników ryzyka (zwłaszcza u noworodków wcześniaczych, z niską masą urodzeniową, dysplazją oskrzelowo płucną lub karmionymi mlekiem modyfikowanym) przebieg zakażenia jest ciężki i konieczna jest hospitalizacja.
Zakażenie wirusem RSV ma charakter sezonowy, w klimacie umiarkowanym jego transmisja osiąga swój szczyt w okresie od późnej jesieni do wczesnej wiosny.
Objawy zakażenia wirusem RSV
Objawy zakażenia wirusem RSV są bardzo zbliżone do zwykłej infekcji górnych dróg oddechowych. W wielu przypadkach ograniczają się one do wydzieliny z nosa, gorączki nieprzekraczającej 38 stopni Celsjusza i suchego pokasływania. Wiele infekcji nie rozwija się bardziej, przez co rodzice nie są świadomi, że ich dziecko przeszło zakażenie tym wirusem.
Pełna lista objawów jednak jest o wiele dłuższa i zawiera takie dolegliwości jak
-
okresy bezdechu,
-
sinica,
-
drażliwość,
-
brak apetytu,
-
osłabienie,
-
wysoka gorączka,
-
katar,
-
mokry kaszel,
-
świst krtaniowy – stridor,
-
przyspieszone tętno,
-
duszności.
Leczenie wirusa RSV
Jeśli zakażenie nie przybrało ciężkiej formy, to w większości przypadków zaleca się dbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu poprzez przyjmowanie odpowiedniej ilości płynów oraz kontrolowanie ciepłoty ciała chorego. W cięższych przypadkach, w których dochodzi do zapalenie górnych dróg oddechowych, stosowana jest tlenoterapia pod kontrolą gazometrii lub oddychanie wspomagane. Na chwilę obecną nie została potwierdzona skuteczność stosowania terapii przeciwwirusowej, tak samo jak lekarze nie widzą szczególnego sensu w antybiotykoterapii (rzadkie występowanie nadkażeń bakteryjnych).
Podczas hospitalizacji dziecka jest ono leczone w sposób objawowy – czyli reaguje się na konkretne objawy choroby, nie na jej przyczynę. Obecnie nie istnieje lek działający na wirusa RSV od strony przyczynowej.
Profilaktyka przeciwko RSV
W chwili obecnej nie istnieje jeszcze szczepienie przeciwko wirusowi RSV, niemniej jednak są pewne metody, które mają ograniczać ryzyko zachorowania na wirusa RSV. Od 2008r w Polsce u wcześniaków a także dzieci z niską masą urodzeniową stosuje się immunizację przy pomocy preparatu zawierającego przeciwciała monoklonalne klasy IgG, które neutralizują działanie wirusa z grup RSV A i RSV B. Preparat stosowany do wspomnianej immunizacji to podawany domięśniowo paliwizumab i podawany jest co miesiąc przez okres 3 do 5 miesięcy (minimalna do maksymalnej ilości dawek).
Do profilaktyki przeciwwirusowej zaliczamy również przestrzeganie tak zwanego reżimu sanitarnego. Należy często myć ręce ciepłą wodą z mydłem – najlepiej zgodnie z instrukcją poprawnego mycia rąk. Warto również dbać o czystość przedmiotów codziennego użytku i w miarę możliwości zapewniać im odpowiednia dezynfekcję.
Jeśli to możliwe – zaleca się aby dziecko było karmione piersią. Pokarm dostarczany przez mamę jest bogaty w przeciwciała, które mają kolosalny wpływ na budowę odporności u najmłodszych.
Bibliografia
undefined
