"W pewnym momencie zostajesz tylko ty, ten mały człowiek i miłość"

Dzień, w którym zostałam mamą

Lubię wspominać ten dzień, bo w sumie cała ta historia była dość zabawna. Niedawno zaczął się 36 tydzień mojej ciąży, od miesiąca leżałam prawie całe dnie w łóżku. Najpierw na patologii ciąży, potem w domu. Oglądałam seriale i próbowałam dziubać na szydełku kocyk. To był czwartek, pamiętam, a ja czułam się wyjątkowo niekomfortowo.

Brzuch mi przeszkadzał, wydawało mi się, że już większy być nie może. Bolało mnie... chyba wszystko, ale najbardziej plecy. Pocieszałam się myślą, że już niedługo, bo w poniedziałek, zobaczę swojego syneczka. Miałam umówiony termin cesarki i spakowaną torbę.

Tego dnia mój mąż poszedł z kolegami na mecz, a do mnie przyjechała przyjaciółka, by dotrzymać mi towarzystwa. Weszła do mieszkania, od progu krzycząc, że zamówiła obiad i będziemy grać w planszówki. "Tylko dzisiaj nie ródź!" - dodała jeszcze, podając mi makaron. Po jedzeniu zadzwonił do mnie mąż. Zapytał, czy na pewno go nie potrzebuję. Kazałam mu iść na mecz i odpocząć.

10 minut później odeszły mi wody. Spektakularnie, jak w filmach. Po prostu wstałam, żeby iść do łazienki i chlup. Kolejne 10 minut później przyjaciółka już mnie wiozła na porodówkę, a ja próbowałam dodzwonić się do męża, że gdzie on jest?! Ja przecież tu rodzę!!!!

Nie poczułam tej fali

Może nie poczułam tej fali miłości i szczęścia, bo u mnie wyglądało to inaczej. Bo wszystko działo się w pośpiechu. Bo nie dostałam na ręce płaczącego noworodka, bo nie mogłam przystawić go do piersi. Może dlatego, że nie mogłam go zobaczyć aż do rana. A może dlatego, że potem był oddzielony szybą inkubatora.

Albo dlatego, że to zupełnie normalne, że czasami na to uczucie trzeba czasu . Ja nie poczułam go jeszcze przez jakiś czas. Nawet kiedy już byliśmy razem na sali i patrzyłam na te słodkie piąstki i mały nosek, kubek w kubek, jak u mojego męża, nadal czekałam na przeogromne szczęście.

Ale czułam głównie strach. Siedziałam na szpitalnym łóżku, wpatrując się w przezroczyste szpitalne łóżeczko na kółkach, w którym spał mój syn. Aż nagle otworzył oczy, rozejrzał się dookoła. Spojrzał prosto na mnie i... głośno czknął. A ja zaczęłam się śmiać. I zakochałam się na zabój.

To na pewno kiedyś przyjdzie

Żałuję, że nikt mi nie powiedział, że ta fala szczęścia wcale nie musi pojawić się od razu. I że mogę czuć całkiem inne emocje. Bo w końcu czy jest jakiś bardziej graniczny moment niż właśnie poród i pojawienie się dziecka?

Wydaje mi się, że w tej chwili czujemy wszystko. Oszołomienie, strach, radość, wstyd, żal, ból, szczęście, dumę, rozczarowanie. Czujemy tak dużo, że aż nie możemy się w tym połapać . Ale przychodzi taki moment, dosłownie ułamek sekundy, kiedy to wszystko gdzieś znika. Zostajesz tylko ty, ten mały człowiek, który patrzy ci prosto w oczy i miłość.

Żałuję, że nikt mi nie powiedział, że wszystkie emocje są w porządku. Więc teraz ja chcę powiedzieć to tobie: to jest naprawdę ok. A ty jesteś najlepszą mamą.

Zobacz także:

Pierwszy taki poród w Opolu. Dziecko urodziło się po francusku. Co to oznacza?

Dzień, w którym stałam się matką: "Zrozumiałam, że już nie ma dawnej mnie. I, że to żadna strata”

Z takim dzieckiem jest dużo roboty. Ale jego umiejętności są bezcenne