Tak wychowasz dziecko z niesamowitą inteligencją. Przestrzegaj tej jednej zasady

Co to jest inteligencja emocjonalna

Inteligencja emocjonalna to zdolność do rozpoznawania i rozumienia emocji. Zarówno swoich, jak i innych. To pojęcie dotyczy też umiejętności wyrażania uczuć. Można podzielić ją na dwa obszary: 

• emocjonalny — samoświadomość, samoocena i regulacja emocji,
• społeczny — empatia, asertywność, perswazja, współpraca i przywództwo.

Inteligencja emocjonalna jest kluczowa nie tylko do zbudowania wartościowych relacji, osobistych i zawodowych, ale przede wszystkim do tego, by wieść szczęśliwe i spokojne życie. Można ją rozwijać tak jak inteligencję rozumianą w klasyczny sposób. Jednak w tym przypadku wykorzystuje się zupełnie inne narzędzia.

Relacje kluczowe dla inteligencji emocjonalnej

Inteligencja emocjonalna dziecka rozwija się od samego początku życia. Od momentu, kiedy mama weźmie go w ramiona tuż po porodzie. To właśnie relacje są kluczowe do rozwoju tej dziedziny życia. Obserwując, jak inni radzą sobie z emocjami i jak je wyrażają, dziecko dowiaduje się bardzo wiele o całym spektrum emocji, uczuć i reakcji.

Stabilni rodzice, którzy sami potrafią zaopiekować się swoimi emocjami, są dla dziecka najlepszym wzorem. Jednak nie chodzi o to, by pokazywać dziecku tylko szczęście, radość i uśmiech. Maluchy widząc, jak rodzice radzą sobie w kryzysowych sytuacjach, z gniewem, strachem czy smutkiem, lepiej będą sobie dawały radę z tymi uczuciami w przyszłości.

Emocje nie są złe

Dawniej uważano, że emocje dzielą się na dobre (szczęście, radość, ciekawość) i złe (złość, smutek, strach). Obecnie jednak uważa się, że lepiej dzielić je na łatwe i trudne. Bo przecież nie ma czegoś takiego, jak "złe" emocje! Są po prostu takie, które łatwiej jest przeżywać, i takie, które wprawiają nas w dyskomfort.

Rodzice jednak mają tendencję do tego, by reakcje na te trudniejsze emocje zdusić w zarodku. "Przestań płakać", "Nie obrażaj się już", "Uspokój się w tej chwili", "Nie ma się czego bać!" - czasami takie słowa wyrywają nam się nawet nieuświadomienie. A to właśnie sprawia, że dziecko nie ma możliwości rozwinąć swojej inteligencji emocjonalnej.

Nie dajemy mu przestrzeni, by mogło "potrenować" przeżywanie trudniejszych emocji. One nie znikają. To, że przedszkolak nie będzie płakał czy krzyczał, nie oznacza, że nie czuje smutku czy złości.

Uczy się je tylko ukrywać, a powinien nauczyć się je przeżywać, wyrażać w odpowiedni sposób i skutecznie sobie z nimi radzić. Emocje nie znikają. Ukryte zawsze wracają, ale w inny sposób: w postaci ssania kciuka, nocnego moczenia, problemów z zasypianiem, bólów brzucha, zaburzeniami koncentracji.

Tego nigdy nie mów!

Aby zadbać o rozwój emocjonalny dziecka, powinniśmy przede wszystkim pomóc mu w nazywaniu emocji. Nazwanie uczucia pomaga się z nim oswoić. Dlatego nigdy nie mów zdań, które umniejszają wagę emocji i zmuszają dziecko do ukrycia ich.

Co mówić w zamian? Krótka ściąga:

• Przestań już płakać! - Widzę, że jest ci smutno. Ktoś zrobił ci przykrość?
• Nie obrażaj się już! - Zraniłem twoje uczucia? Poczułeś się zawstydzony?
• Uspokój się w tej chwili! - Widać, że jesteś bardzo zdenerwowany i coś wyprowadziło cię z równowagi.
• Nie ma się czego bać! - Boisz się iść sam? To nic, każdy czasami się czegoś boisz. Jeśli chcesz, to będę tutaj, żebyś mnie ciągle widział!

Stosunek rodziców do emocji jest kluczowy. Tak złożonych i subtelnych rzeczy najlepiej uczyć się poprzez naśladownictwo. A to, jak mówisz do swoich dzieci na temat uczuć, ma szczególne znaczenie!

Zobacz także:

O dziecku-mleczu marzy każdy rodzic. Te maluchy to prawdziwy skarb

Wychowaj życzliwego człowieka. Wystarczy przestrzegać kilku zasad

Te dzieci są nieodkładalne! Bycie ich rodzicem, to niezwykłe doświadczenie