Emocje

Trzylatek rzucający siarczyste przekleństwa to komiczny widok. Wulgaryzmy w ustach małego dziecka brzmią dziwacznie, ale są tak samo niewłaściwie, jak w przypadku dorosłych. A jednak dzieciom się to zdarza, nawet gdy ich rodzice zarzekają się, że nigdy brzydkich słów nie używają. Co zrobić kiedy dziecko przeklina?Przede wszystkim zachować spokój i nie reagować zbyt emocjonalnie, chociaż to nie jest łatwe. Dalej trzeba przyjrzeć się samemu sobie, bo maluchy nas słyszą, nawet gdy wydaje się, że tak nie jest. Musimy też zrozumieć, że przeklinający przedszkolak nie ma złych intencji, a karanie go to naprawdę nie jest dobry pomysł.

Kilkuletnie dzieci nie wiedzą, dlaczego wpadają w histerie. Swoich uczuć nie potrafią nazwać, ale czują je bardzo intensywnie, co często objawiają całemu światu bardzo głośno i dosadnie. Okazuje się, że najlepsze co możemy wtedy zrobić, to wytłumaczyć im, co się z nimi dzieje, zachowując spokój i dając wsparcie.Na tym właśnie polega metoda lustra. I potwierdzamy, że ma ona niesamowitą moc. Samo nazwanie tego, co targa maluchem, pomaga mu się uspokoić, a w dalszej perspektywie uczy wyrażania swoich emocji w bardziej przystępny dla otoczenia sposób. Jest wspaniałą alternatywą dla "uspokój się", które przecież nigdy nie działa. Ale żeby metoda była skuteczna, musisz spełnić jeden warunek.

Budowanie poczucia własnej wartości siebie przypomina budowanie domu. Cegiełka po cegiełce. Niektóre słowa, sytuacje i postawy dokładają budulca. Ale nie trzeba wiele, by wszystko runęło. A odbudowanie tego jest takie mozolne.Dzieci rodzą się, nie wiedząc o sobie za dużo. To, jak będą się postrzegać, w dużej mierze zależy od tego, co usłyszą o sobie. Od rodziców, dziadków, nauczycieli. Zanim będzie na tyle dojrzałe, żeby samodzielnie rozkładać to na czynniki pierwsze i budować siebie, musi bazować na tym, co dostaje od innych.

"Wszystkie swoje dzieci kocham tak samo" - powie każdy rodzic. Ale czy to prawda? Naukowcy nie mają wątpliwości, że... nie.Z pewnością wszystkie dzieci kochamy bardzo mocno, ale badania dowodzą, że tak naprawdę większość z nas ma swojego ulubieńca. Z jedną pociechą mamy szczególną więź.

Nieśmiałe dzieci nie mają łatwo. Nawiązywanie relacji jest dla nich trudne, na dodatek ciągle spotykają się z brakiem wsparcia ze strony rodziców, nauczycieli czy dziadków.Wydaje nam się, że "popychając" dziecko do rozpoczęcia kontaktu czy przekroczenia swojej nieśmiałości robimy mu przysługę. Ale nie zawsze tak jest.

Zaproszenie na ślub powinno cieszyć i dawać dużo radości. Jednak dla osób, które właśnie doświadczyły straty kogoś bliskiego i są w żałobie, jest to duży dylemat.Iść na wesele, czy nie? Kotłujące się myśli i mnóstwo emocji. Podjęcie decyzji jest trudne, zwłaszcza że dochodzi do tego jeszcze wątpliwość: czy to na pewno wypada?

Ostatnie chwile przed snem są szczególnie ważne dla relacji z dzieckiem. To naprawdę magiczny moment, kiedy maluch już zbliża się do zaśnięcia, jest wyciszony i spokojny, może podsumować cały dzień.To także moment, kiedy mamy w końcu czas, żeby ze sobą porozmawiać. Tak naprawdę, a nie w pośpiechu podczas smażenia naleśników czy tuż po powrocie z pracy, kiedy jesteśmy nieludzko zmęczeni. Co powiedzieć dziecku w tych wyjątkowych chwilach?

"Uważaj!", "Tylko nie spadnij!", "Nie przewróć się!". Te zdania można słyszeć na placu zabaw z ust prawie każdej mamy. Cóż, same tak mówimy, to jest silniejsze od nas. Ale tak naprawdę... jest kompletnie bez sensu.Słowa mają moc. Nadużywane jednak przelatują obok dziecka, nie zapadając mu w pamięć. A na dodatek dla malucha takie ostrzeżenia po prostu nic nie znaczą.

Panowanie nad własnymi emocjami jest chyba najtrudniejszym wyzwaniem rodzicielstwa. Cierpliwość kiedyś się kończy. Do tego dochodzi zmęczenie, zestresowanie, poirytowanie. Nic dziwnego, że wtedy wybuchasz.Jednak wybuchy mogą wyglądać różnie. Czasami rodzice po prostu zaczynają krzyczeć. A to może być naprawdę destrukcyjne dla dziecka.

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu bardzo żywe były ludowe przesądy dotyczące śmierci i pogrzebu. Był to sposób na oswojenie się z przemijaniem i żałobą. Dzisiaj wiele z nich odeszło w niepamięć.Jednak jedno z przekonań związanych z odejściem kogoś bliskiego, ciągle jest żywe i często powtarzane. Chodzi o okres pierwszych sześciu tygodni po pogrzebie.

Jest bardzo wiele ludowych wierzeń i ludowych przesądów związanych ze śmiercią i pogrzebem. Dotyczą zachowania się żałobników, tego, jak ubrać zmarłego i co włożyć mu do trumny. A także, co zrobić z jego rzeczami.Jednym z wierzeń jest to, że nie powinno się spać w łóżku po zmarłym. W tym przesądzie może być ziarenko prawdy.

Coś takiego jak idealny i uniwersalny przepis na wychowanie dziecka nie istnieje. Każde jest inne i każde wymaga innego traktowania.Już niemowlęta wykazują cechy swojej osobowości. Jedne są bardziej spokojne i ułożone, inne zdają się nigdy nie siadać. Inaczej reagują na bodźce, mają inną potrzebę uwagi i w różny sposób odbierają otoczenie. Tak różne od siebie, jak mlecz i orchidea.

"Superniania" była bardzo popularna wśród widzów TVN. Program pokazywał perypetie rodzin, którym doradzała psycholożka Dorota Zawadzka.Jego uczestnicy pokazywali swoje życie rodzinne, dom, kłótnie z dziećmi. Czasami na światło dzienne wychodziły problemy. Jedna z bohaterek programu, która w chwili emisji miała zaledwie 2,5 roku, gorzko podsumowała swój udział w programie.

Sen o zmarłej bliskiej osobie jest bardzo smutnym doświadczeniem. Czasami bywa tak realny, że budzimy się z silnym przekonaniem, że był prawdą. Wracanie do rzeczywistości może być szczególnie przykre i trudne.Czasami sny o zmarłych przynoszą tylko ból i tęsknotę. Czasami dają nam spokój i nieco koją tęsknotę. Wszystkie budzą ogromne emocje i bardzo chcemy dowiedzieć się, co mogą znaczyć.

Wiadomo, że ostre słowa i krzyk mogą ranić. Jednak czasami rodzice po prostu muszą zareagować i zdyscyplinować dziecko. W kryzysowych chwilach czują się po prostu bezradni.Zamiast upominać, zakazywać i nakazywać, lepiej okazać wsparcie. To najlepszy sposób na zbudowanie porozumienia. 3 proste zdania są naprawdę bardzo skuteczne.

Najpierw było wielkie otwarcie, przecinanie wstęgi i feta. A potem cisza i puste korytarze. Centrum Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży w Andrychowie zostało zmodernizowane i miało zacząć działać pod koniec zeszłego roku. Ale mimo modernizacji i otwarcia z wielką pompą i szacownymi gośćmi, stoi puste.Od 2022 roku w Andrychowie działa tylko oddział dla dorosłych. Dzieci i młodzież z regionu nie mają zapewnionej opieki psychiatrycznej.

Walentynki - święto komercji, tandetnych gadżetów z “chińskiego sklepu” i niemożliwych kolejek do restauracji. Dziś wiele dzieciaków po prostu nie poszło do szkoły. Bo i po co? Żeby zobaczyć, jak ci popularni się z nich śmieją?“Ile dostałaś kartek?” - dziś to pytanie będzie wybrzmiewać echem na wielu szkolnych korytarzach. Zadadzą je tylko ci, którzy są bezpieczni, bo dostali dużo, ci uczniowie, a zwłaszcza uczennice, które nie dostaną żadnej, są narażeni na kpiny.

Sezon infekcyjny trwa, a choroba nie wybiera. Może przydarzyć się każdemu, nawet nauczycielce w przedszkolu. Gdy dopadnie kilku pań – powstaje nie lada problem. Nie ma komu opiekować się dziećmi. Maluchy są więc rozprowadzane po innych grupach, bo po prostu nie ma innego wyjścia. A kilkulatki tego bardzo nie lubią. Gdy coś się dzieje inaczej, niż zwykle, tracą grunt pod nogami i bardzo się stresują. Aż przykro słuchać tych dramatów, które rozgrywają o poranku przed salami...

To chyba największy koszmar każdego rodzica: dziecko zaczyna płakać, krzyczeć i rzuca się na ziemię na środku placu zabaw lub alejki w supermarkecie. Z jednej strony chcemy uszanować emocje dziecka. Z drugiej wszyscy wokół zdają się patrzeć oceniająco, więc próbujemy jak najszybciej je uspokoić.A do tego te wszystkie emocje, które kumulują się w nas. Frustracja, wstyd, napięcie, czasami złość i wyrzuty sumienia. Mamy ochotę dołączyć do malucha i zacząć krzyczeć. Bardzo głośno. Zamiast tego warto się na chwilę zatrzymać. I powiedzieć do siebie te trzy proste zdania.

Nawet ten maluch, który lubi przedszkole i na ogół chętnie do niego chodzi, miewa czasem kryzysy. Buntuje się, płacze, nie umie rozstać się z mamą. Wymyśla coraz to nowe problemy, które rzekomo ma w placówce.Ciężko bywa zwłaszcza wtedy, gdy dziecko wraca do przedszkola po dłuższej przerwie, np. po chorobie. Potrzeba trochę czasu, by znów się zaaklimatyzowało. I kilku dobrych sposobów.

Ludzie tatuują sobie na ciele przeróżne symbole. Chcą w ten sposób o czymś pamiętać lub przekazywać światu pewne informacje. Albo po prostu się ozdabiają. W ostatnim czasie niezwykle popularny stał się mały tatuaż z księżycem.Często umieszcza się go na nadgarstku lub przedramieniu. Jest dzięki temu widoczny, ale nie w sposób nachalny. Łatwo można go ukryć w razie potrzeby. A co dokładnie oznacza symbol księżyca? 

Zaproszenia na urodziny przedszkolaka zwyczajowo wkłada się do szafeczek jego kolegów. Tak jest najprościej. Rodzice często nie znają się nawzajem i nie posiadają swoich numerów telefonów. Wystarczy więc przygotować bileciki i wsunąć je do odpowiednich półeczek – te zawsze przecież są podpisane.Jaka to radość, gdy dziecko znajdzie w swojej szafce zaproszenie! Wyciąga je, ogląda, razem z rodzicem cieszy się i planuje, co tu kupić w prezencie jubilatowi. Tymczasem inne dziecko siedzi smutne – nie dostało zaproszenia... Łzy napływają do oczu.

– Dobra adaptacja to taka, która odpowiada na potrzeby dziecka – mówi psycholog, Monika Chmielewska. Tymczasem potrzeby tak wielu dzieci, które zaczynają przedszkole, zdają się być zupełnie niezaspokojone, a wręcz – zignorowane. One codziennie płaczą, próbują walczyć o siebie na swój sposób.Bywa, że rodzice nie mają czasu rano, by tak bardzo koncentrować się na swoich dzieciach. Bywa też, że nauczyciele są bardziej zajęci realizowaniem planu dnia niż uczuciami tych małych ludzi. A jak to tak naprawdę powinno wyglądać?

Nie każde dziecko gotowe jest na przedszkole. I w sumie tu powinnam postawić kropkę. Niestety coraz częściej rodzice małych dzieci wysyłają do placówek dzieci zdecydowanie za wcześnie. Dziecko, które ma dwa lata, nie powinno chodzić do przedszkola.Co roku we wrześniu fora dla rodziców zalewane są postami z pytaniami, czy wysłać 2,5-letnie dziecko do przedszkola. Co zrobić, gdy maluch zapiera się nogami i rękami przed drzwiami placówki? Co robić, gdy codziennie rano jest płacz do granicy omdlenia. Moja rada - nie puszczać go do przedszkola. 

Jedno z elbląskich przedszkoli jest inne niż wszystkie. Tu dzieci same wybierają sposób, w jaki chcą się przywitać z panią, mogą zrobić prawo jazdy na elektryczny samochodzik lub po prostu wytaplać się w błocie.Nikt nie lubi sztywnych zasad i powtarzalnych dni, a już na pewno nie dzieci. Trzeba więc przyznać, że kadra tej placówki wie, co robi. Jak widać na zdjęciach i filmach zamieszczanych na Facebooku, w tym przedszkolu dzieci na pewno są szczęśliwe. 

Zostawienie dziecka w przedszkolu to dla obu stron stresujący moment. Rodzice martwią się, czy dziecko będzie się dobrze bawić, czy nie będzie bało się samo zostać. Dzieci również przeżywają rozstanie z rodzicami i mogą płakać lub być niespokojne. Aby ułatwić dziecku adaptację w przedszkolu, warto unikać pewnych błędów. 

Wszyscy bywamy podirytowani i przestymulowani. Trudno nam jednak zrozumieć, że dzieci również przeżywają trudne chwile w ciągu dnia. Nawet niemowlęta potrafią być zmęczone ciągłym dopływem bodźców z zewnątrz. Oto jak poznać, że nasze dziecko ma dość. U niemowlęcia, i u starszaka. Nagłe awantury u dzieci nigdy nie wybuchają nagle. To raczej proces, w którym dopływające sygnały z otoczenia, przekaczają w końcu granicę ich komfortu. Rodzice mają czasem problem z rozpoznaniem nadchodzącego wybuchu, choć nawet malutkie dzieci dają znać, że nie czują się dobrze. 

Jako rodzice chcielibyśmy uchronić nasze dzieci przed problemami. Niestety nie jest to możliwe. Jedyne co możemy zrobić, to nauczyć je jak sobie z nimi radzić. Bardzo ważne jest, by po prostu być i dać dziecku wsparcie. Kiedy u Twojego dziecka pojawią się trudne emocje, wypróbuj tych 7 kojących zdań.Dzieci często nie potrafią radzić sobie z emocjami. Ważne jest jednak aby ich nie tłumiły. Nie należy dzieciom zabraniać ich przeżywania. Kiedy czują złość, przygnębienie, strach lub tracą wiarę w siebie, postaraj się wesprzeć je tymi słowami. I pamiętaj, najważniejsze, żeby być przy dziecku, kiedy tego potrzebuje.