Wychowanie

Dzieci Barbary Sienkiewicz zostały same na świecie. 7 czerwca 2024 roku niespodziewanie zmarła ich mama. Nie jest znana tożsamość ich taty. Aktorka nie miała żadnej rodziny, więc dzieci trafiły pod opiekę państwa.Kto się nimi zajmie, czy sąd przychyli się do woli mamy, która zostawiła testament? Czas pokaże. Dziś wiemy, że Ania i Piotruś wcale nie są sami na świecie. Fundacja im. Darii Trafankowskiej pochyliła się nad ich losem. 

Jak nauczyć je szacunku do pracy i pieniędzy. Pokazać im, że żadna praca nie hańbi i każdy, niezależnie od tego, czy sprzedaje luksusowe auta, czy zamiata chodniki, zasługuje na nasz szacunek? Kluczowa jest to relacja dziecko - rodzic i to, jak my sami o pracy mówimy.Jako rodzice mamy ogromnie odpowiedzialną funkcję. Musimy wychować przyszłych dorosłych. Ludzi, którzy będą umieli znaleźć pracę, wykonywać ją zgodnie z przyjętymi standardami i zarobią w ten sposób na swoje utrzymanie. Nikt z nas nie zaczynał kariery zawodowej, nasze dzieci, też raczej nie będą. 

- Dla mnie to była piękna rola - bycie mamą - mówiła w podcaście "Mali Dorośli" Irena Kamińska-Radomska, znana z programu "Projekt Lady". Podobnie ciepło wypowiadała się o swoich wnukach. Czy ucząca Polaków etykiety ekspertka wychowywała swoje dzieci pod linijkę? 

Style wychowania dzieci zmieniają się wraz z pokoleniami. Kilkadziesiąt lat temu naturalne było, że mężczyźni nie wtrącali się w “te sprawy”. Dzieci to była kwestia kobiet. To, na szczęście, jest już przeszłość. Ale do historii odeszło też tzw. wychowanie ”bezstresowe” i kilka pomniejszych trendów.W ostatnich kilkunastu latach bezsprzecznie rządzi rodzicielstwo bliskości. Ono także ulega ewolucji i modyfikacjom, a wpływ na to ma w dużej mierze... wiek rodziców. To, w jakich latach sami się wychowywali, przekłada się na ich podejście do rodzicielstwa. Różnice w podejściu do dzieci przez pokolenie X, Y i Z są bardzo charakterystyczne oraz – ciekawe.

Ambicja przejawia się u dzieci już w pierwszych latach życia, kiedy krzyczą: "ja sam!" i uparcie próbują zawiązać buty, albo zejść samodzielnie ze schodów. To kolejna cecha, z którą się rodzą i najważniejszym zadaniem rodzica jest tej dziecięcej ambicji nie tłumić. Z drugiej strony w wychowaniu ambitnego dziecka niezbędny jest też dobry przykład. Znowu więc musimy zacząć od nas samych.Chcemy, aby nasze dzieci wyrastały na ambitnych dorosłych. Chcemy, aby im się powiodło, aby osiągały sukcesy, nie poddawały się i radziły sobie w każdej sytuacji. Nie mamy wpływu na to, jak ułożą się ich losy, gdy dorosną, ale mamy ogromny wpływ na to, co wyniosą ze swojego dzieciństwa. Jak wychować ambitne dziecko?

"Wybraliśmy się z narzeczonym na niedzielny obiad do restauracji. Wyszliśmy przed deserem. Wszystko przez wrzeszczące bachory!" - pisze anonimowo na profilu jednej z popularnych restauracji w mediach społecznych niezadowolona klientka. Zostawiła jedną gwiazdkę.Anonimowo, bo tak łatwiej. Zadała sobie trud, żeby stworzyć fałszywe konto, tylko po to, żeby napisać, że w konsumpcji krewetek przeszkadzały jej dzieci innych gości. Rykoszetem obrywa lokal. Czy w naszym świecie jest miejsce dla dzieci w przestrzeni publicznej, czy maluchy naprawdę wszystkim przeszkadzają?

Dania bije wszystkie rekordy w rankingach szczęścia. Wygląda na to, że właśnie tutaj od wielu lat żyją najszczęśliwsi ludzie na świecie. Duński system wychowania na w tym ogromne znaczenie, bo dzieciństwo ma ogromny wpływ na to, jakimi dorosłymi się stajemy. W końcu czym skorupka za młodu…Duńczycy wychowują swoje dzieci w poszanowaniu do ich emocji i indywidualności. Doceniają wartość swobodnej zabawy i spędzają razem dużo czasu. Mają nawet na to swoje specjalne określenie. To hygge, czyli w dosłownym tłumaczeniu "miło pobyć razem". Co jeszcze sprawia, że duńskie dzieci wyrastają na tak szczęśliwych dorosłych?

W najnowszym odcinku podcastu "Mali dorośli" Janek i Antek aż musieli założyć okulary przeciwsłoneczne, bo obawiali się, że blask gwiazdy, która ich odwiedziła, może ich oślepić! Chłopcy przeprowadzili niezwykle szczery i zaskakujący wywiad z Majką Jeżowską. Diwa opowiedziała chłopcom między innymi o swoim zapracowanym dzieciństwie, tym, że od zawsze scena była jej przeznaczona. Choć mama widziała ją w nieco innym zawodzie niż piosenkarka, to Jeżowska jest przekonana, że częściowo spełniła także jej wyobrażenie na swój temat. 

Trzylatek rzucający siarczyste przekleństwa to komiczny widok. Wulgaryzmy w ustach małego dziecka brzmią dziwacznie, ale są tak samo niewłaściwie, jak w przypadku dorosłych. A jednak dzieciom się to zdarza, nawet gdy ich rodzice zarzekają się, że nigdy brzydkich słów nie używają. Co zrobić kiedy dziecko przeklina?Przede wszystkim zachować spokój i nie reagować zbyt emocjonalnie, chociaż to nie jest łatwe. Dalej trzeba przyjrzeć się samemu sobie, bo maluchy nas słyszą, nawet gdy wydaje się, że tak nie jest. Musimy też zrozumieć, że przeklinający przedszkolak nie ma złych intencji, a karanie go to naprawdę nie jest dobry pomysł.

Maluchy lubią badać granice. A także to, co może się stać, gdy "przeciągną strunę”. Tak uczą się życia. Rodzice od wieków starają się jakoś odnaleźć w tej sytuacji. Bywa, że aby zapanować nad swoim dzieckiem, uciekają się do przeróżnych kar, nagród lub konsekwencji. Czym właściwie są te "konsekwencje”? Czy odmówienie włączenia bajki dziecku, które zachowało się nie tak, jak sobie tego życzyliśmy, to właśnie konsekwencja? A może jednak kara? Te pojęcia czasem bardzo się zazębiają, dlatego warto zdawać sobie sprawę, na czym polega różnica między jedną a drugą metodą wychowawczą.

Budowanie poczucia własnej wartości siebie przypomina budowanie domu. Cegiełka po cegiełce. Niektóre słowa, sytuacje i postawy dokładają budulca. Ale nie trzeba wiele, by wszystko runęło. A odbudowanie tego jest takie mozolne.Dzieci rodzą się, nie wiedząc o sobie za dużo. To, jak będą się postrzegać, w dużej mierze zależy od tego, co usłyszą o sobie. Od rodziców, dziadków, nauczycieli. Zanim będzie na tyle dojrzałe, żeby samodzielnie rozkładać to na czynniki pierwsze i budować siebie, musi bazować na tym, co dostaje od innych.

Relacje między rodzeństwem zawsze będą naznaczone rywalizacją i zazdrością. Oraz ogromną miłością i niezaprzeczalną więzią.O tym, która z tych odsłon posiadania rodzeństwa weźmie górę, decyduje wiele czynników. Budowanie trwałej, lojalnej relacji między dziećmi to przede wszystkim rola rodziców. I to od najmłodszych lat.

Nieśmiałe dzieci nie mają łatwo. Nawiązywanie relacji jest dla nich trudne, na dodatek ciągle spotykają się z brakiem wsparcia ze strony rodziców, nauczycieli czy dziadków.Wydaje nam się, że "popychając" dziecko do rozpoczęcia kontaktu czy przekroczenia swojej nieśmiałości robimy mu przysługę. Ale nie zawsze tak jest.

Święta to doskonała okazja do rodzinnych spotkań. Często z bliskimi spotykamy się tylko raz czy dwa razy w roku przy świątecznym stole.W tych okolicznościach bardzo często pojawia się zdanie: "kochanie, przywitaj się z ciocią". I równie często pada zdecydowana odpowiedź: "nie!".

Skandynawskie kraje są uważane za najlepsze do życia. Wysoki wskaźnik czytelnictwa, świetna edukacja, niska przestępczość. A do tego badania wskazują, że Skandynawowie mają bardzo wysoki poziom szczęścia i zadowolenia z życia.W krajach skandynawskich życie wygląda trochę inaczej. Inaczej wygląda też sposób wychowania dzieci. Być może właśnie to podejście do najmłodszych sprawia, że mimo braku słońca, ogromu deszczu i ciemności ludzie są po prostu szczęśliwsi.

Zbliżające się święta Wielkanocy to dla wielu rodzin czas najważniejszych uroczystości rodzinnych. Wiosną i latem odbywa się najwięcej chrzcin i ślubów, a w maju mamy oczywiście sezon Pierwszych Komunii Świętych. To wszystko zarezerwowane dla praktykujących katolików. Jednak warto wiedzieć, że nawet jeśli “nie po drodze” nam z Kościołem, mamy alternatywę.Powitanie dziecka w rodzinie to bardzo ważny aspekt włączenia go do wspólnoty. Chcemy, aby ludzie, którzy są nam bliscy, świętowali z nami tak wyjątkowe wydarzenie. I tak było od zawsze, również w czasach przedkatolickich. Dziś młodzi rodzice coraz częściej szukają alternatywy dla chrztu, gdy nie chcą, lub nie mogą ochrzcić dziecka.

Siedem lat temu siedzieliśmy z mężem w naszej maleńkiej kuchni w bloku (na szczęście  z oknem) i rozmawialiśmy o podjętej chwilę wcześniej decyzji. Wyprowadzamy się z miasta. To było oczyszczające i przerażające zarazem. Tak - na wsi lepiej dla dzieci, ale czy wygodniej, wiedziałam, że nie, bo sama wychowałam się na wsi. Dla męża to była nowość, całe życie spędził w bloku. Po 7 latach od wyprowadzki z Warszawy do wsi o wymyślnej nazwie, którą dziś zamieszkuje niewiele ponad 300 osób, pokuszę się o małe podsumowanie. Co wieś nam dała, co zabrała? Czy wrócilibyśmy do bloku i czy da się być "swoim" będąc przybyszem i mieszczuchem? Od razu uprzedzę, że ten tekst należy potraktować z lekkim przymrużeniem oka, a moje osądy są moje i są absolutnie subiektywne.

Może to banał, ale niewiele jest tak ważnych rzeczy dla rozwoju dziecka, jak rozmowa z kimś bliskim. Za jej pomocą nie tylko się komunikujemy. To sposób, na wsparcie emocjonalne i na okazanie sobie nawzajem miłości. Wątki edukacyjne zaś sprawiają, że dzieci po prostu się rozwijają.Czasem jednak jest tak, że maluch wcale nie chce rozmawiać. Na przykład wtedy, kiedy coś przeskrobie. Zamyka się w sobie, siedzi cichutko w kącie. A nas – odpycha. Buduje wokół siebie mur, przez który trudno się przedrzeć. Warto jednak to zrobić – tylko jak?

By dziecko prawidłowo się rozwijało, było bezpieczne i w harmonii funkcjonowało w swojej rodzinie, a także poza nią, powinien mieć wyznaczone granice. W końcu jest istotą społeczną i, tak jak nas wszystkich, także i tego małego człowieka muszą obowiązywać pewne zasady.Zanim jednak ten maluch nauczy się, co mu wolno, a czego nie, musi upłynąć wiele lat. W tym czasie bardzo często będzie naciągał i naginał te granice i sprawdzał, dokąd może się posunąć. To naturalne. Tak naprawdę to my, rodzice, mamy większy problem ze stawianiem tych granic, niż dziecko z ich respektowaniem.

Jak wyjść z placu zabaw i nie zwariować? Każdy rodzic, który choć raz w życiu poszedł z maluchem w to miejsce, dobrze wie, że opuszczenie go to nie lada sztuka. Wymaga od dorosłego wielkiej kreatywności, samozaparcia i determinacji, ale także mnóstwa cierpliwości i dobrej woli.Jeśli tych ostatnich zabraknie, to – owszem – w końcu wyjdziemy z placu zabaw, ale zapewne dzierżąc wierzgającego malucha pod pachą. A są naprawdę skuteczne sposoby na to, by wrócić do domu bez nerwów i z dużą dozą pozytywnej energii.

Wiadomo, że ostre słowa i krzyk mogą ranić. Jednak czasami rodzice po prostu muszą zareagować i zdyscyplinować dziecko. W kryzysowych chwilach czują się po prostu bezradni.Zamiast upominać, zakazywać i nakazywać, lepiej okazać wsparcie. To najlepszy sposób na zbudowanie porozumienia. 3 proste zdania są naprawdę bardzo skuteczne.

Dla niektórych dzieci nawiązywanie relacji jest szalenie łatwe. Są wygadane, otwarte i śmiałe, i wręcz wymagają stopowania, a nie zachęcania. Dla innych niestety podejście do grupki dzieci jest po prostu bardzo trudne.A nawet jeśli się przełamią, mogą mieć problem z nawiązaniem rozmowy i nie potrafią odnaleźć się w nowym towarzystwie. Dla maluchów to duży stres, a rodzicom, którzy słyszą: "nikt nie chce się ze mną bawić", łamie się serce. Na szczęście jest kilka sposobów, jak pomóc dziecku.

Brak pewności siebie rzutuje na całe nasze życie. Gdy poczucie własnej wartości jest zbyt niskie, nie walczymy o siebie, nie próbujemy nowych rzeczy, boimy się sięgać wyżej. Jesteśmy zalęknieni, a przez to nieszczęśliwi. Budowanie pewności siebie u dziecka już od najmłodszych lat jest niezwykle ważne dla jego przyszłości.Te 5 sposobów na to, jak wychować pewne siebie dziecko, nie wymaga od rodziców ani wielkich starań, ani wybitnej wiedzy. Wystarczy zwrócić uwagę na podstawowe komunikaty, jakie kierujemy do swojego kochanego malucha i popracować nad tym, aby nie niszczyły, tylko budowały jego wewnętrzną siłę, jaką jest właśnie pewność siebie.

Serialowe dzieci dorastają na oczach widzów. Wiele z nich od urodzenia ma dwie rodziny - prawdziwą i serialową. Więzi, które oglądamy na ekranie, wcale nierzadko są prawdziwe, bo serialowa mama staje się dla nich prawdziwą przyjaciółką.Tak jest właśnie w przypadku Zuzi Kaszuby, która od urodzenia wciela się w postać Mani Zięby w “Na Wspólnej” i Anny Guzik - serialowej Żanety. W dniu 18. urodzin Zuzy Guzik złożyła jej życzenia.

Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał - wszyscy znamy to powiedzonko, a z drugiej strony nagminnie wyręczamy dzieci. Tłumaczymy sobie, że są za małe, jeszcze się w życiu napracują, a poza tym zrobią wolniej i gorzej niż rodzic. Tylko jeśli dziecku nie pozwolisz, to nie dość, że nie dasz mu cennych lekcji, to jeszcze dodajesz sobie obowiązków, a także powodów do frustracji, bo wszystko jest na twojej głowie.Dziecko ma naturalną ciekawość, kiedy ma kilka miesięcy, zaczyna naśladować twoją mimikę. Maluch uczy się czy się przez naśladownictwo rzucać piłkę, czesać i wiele innych rzeczy. Chce robić to co mama i tata, dlatego, jeśli bierze do ręki ścierkę - pozwól mu, niech sprząta z tobą. Mało tego - już trzylatek powinien mieć swoje obowiązki domowe!

Wielki Post nieodzownie łączy się z rekolekcjami. A te, szczególnie w kontekście młodzieży szkolnej wzbudzają sporo emocji. Są tacy, którzy uważają, że powinny się odbywać po południu, żeby dzieci nie traciły lekcji, są i tacy, którzy uważają, że młodzież sama do kościoła nie pójdzie w czasie wolnym, więc obowiązkiem nauczycieli jest zaprowadzić ich, aby spełnili powinność.Dla młodzieży rekolekcje to często okazja na legalne wolne, choć niekonieczne spędzone na modlitwie. Gorzowska aktywistka Alina Czyżewska opublikowała obszerny wpis, w którym wyjaśnia, co prawo mówi o odprowadzaniu młodzieży szkolnej na rekolekcje. Czy nauczyciele mają taki obowiązek? Czy szkoła musi zwalniać uczniów na spowiedź, jeśli większość dzieci na religię nie chodzi?

Kochasz je, wspierasz, motywujesz i patrzysz, jak pięknie rośnie, uśmiecha się, jest szczęśliwe. Twoje dziecko. Pewnego dnia idzie do przedszkola, potem do szkoły. Czasem słyszy od innych, że jest brzydkie, źle ubrane, kiepsko kopie piłkę, albo ma krzywe zęby. Widzisz, jak zaczyna się kulić, jak zamyka się w sobie. Czy można coś z tym zrobić?Brak tolerancji jest na porządku dziennym. Hejt czyha na dzieci w placówkach edukacyjnych, na placach zabaw, w internecie. Boli. Ale ten świat właśnie taki jest i trzeba zrobić wszystko, by uzbroić tego małego człowieka najlepiej, jak tylko się da.

12 lutego 2023 roku w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie przyszły na świat PIĘCIORACZKI. Taki cud zdarza się niezwykle rzadko, zaledwie raz na 52 miliony porodów. Dziś dzieci państwa Clarke kończą rok.O rodzinie zrobiło się głośno, kiedy media obiegła wiadomość o narodzinach pięcioraczków. Jednak polsko-brytyjskie małżeństwo miało już wtedy w domu siedmioro dzieci. Ten rok był dla nich pełen radości, ale i dramatów. Zdecydowanie Dominika i Vincent nigdy go nie zapomną.