Dziecko

Zespół znikającego bliźniaka, nazywany inaczej z języka angielskiego vanishing twin syndrome, czyli zespołem znikającego płodu jest jednym z najczęstszych powikłań ciąży mnogiej, głównie bliźniaczej. Na wczesnym etapie ciąży, przeważnie pomiędzy piątym a dziewiątym tygodniem ciąży dochodzi do obumarcia jednego z płodów i resorpcji, czyli naturalnego wchłonięcia go przez pozostały płód bądź płody w przypadku ciąż wielopłodowych, łożysko lub organizm matki. W takiej sytuacji kobieta nie zawsze jest świadoma, że może urodzić bliźniaki. Co więcej, o tym fakcie może nawet nigdy się nie dowiedzieć. Jednakże, jeżeli kobieta w porę dowie się o ciąży bliźniaczej, to o zniknięciu maluszka w czasie jej trwania poinformuje ją ginekolog.

Autyzm jest zaburzeniem rozwoju, cechującym się zmianami w mózgu. To schorzenie najczęściej występuje u dzieci przed ukończeniem trzeciego roku życia, jednakże pierwsze nieprawidłowości rodzice mogą dostrzec już przed pierwszymi urodzinami dziecka. Osoba akustyczna charakteryzuje się: trudnościami w nawiązywaniu kontaktów z innymi, utrudnionym odczytywaniem zmysłów, problemami w komunikacji ze społeczeństwem oraz powtarzalnością zachowań. W związku z tym akustyk ma problem z utrzymaniem interakcji społecznych, nie rozumie gestów innych osób i nie potrafi odczytać tego, co one za sobą niosą. Nie umie nawiązywać przyjaźni i przeważnie spędza czas samotnie. Nie cieszy się z obecności innej osoby i nie okazuje emocji. Ma problemy w komunikowaniu się ze społeczeństwem, przeważnie jego rozwój mowy jest znacząco opóźniony względem innych dzieci. Niekiedy w ogóle nie mówi lub używa prostego zlepku powtarzanych słów. Lubi mieć wszystko zaplanowane i rutynowo powtarzać ustalone czynności. Niechętnie reaguje na zmiany. Szacuje się, że autyzm występuje raz na sto urodzeń, z czego aż cztery razy częściej diagnozuje się u chłopców niż u dziewczynek.

Toksokaroza jest groźną chorobą pasożytniczą, wywołaną przez nicienie, czyli glisty z rodzaju Toxocara. Najczęściej są to Toxocara canis, a więc glisty psie lub Toxocara cati – glisty kocie. Glisty bytują w jelitach cienkich tych zwierząt i są wydalane do gleby wraz z ich kałem, gdzie wytwarzają podziały od zarodka do larwy gotowej do zarażenia człowieka. Przy każdym wypróżnieniu zwierzęcia do gleby trafia blisko 200 tysięcy jaj glisty, które zachowują się w niej nawet do dziesięciu lat. Jaja stają się inwazyjne po upływie od sześciu do piętnastu dni. Gdy dostaną się do organizmu człowieka trafiają do układu pokarmowego, gdzie zostawiają osłonki, które następne są trawione przez organizm, zaś uwolnione larwy dostają się do naczyń krwionośnych i wraz krwią zaczynają wędrować po wnętrzu organizmu. Glisty najczęściej lokują się w wątrobie, jednakże część z nich wędruje dalej i trafia do: płuc, mięśni, oka lub mózgu, powodując liczne uszkodzenia i stany zapalne. Organizm w naturalnej odpowiedzi ochronnej zaczyna wytwarzać przeciwciała i otaczać larwy ziarnkami komórek, złożonych z eozynofilów (krwinek kwasochłonnych). Wówczas larwy nie mają możliwości dojrzewania i rozmnażania, aczkolwiek mogą wydostać się z ziarenka i przedostać się do innych organów oraz narządów. W organizmie ludzkim larwy mogą przeżyć nawet do dziesięciu lat.

Uroterapia to rehabilitacja dróg moczowych, nazywana inaczej rehabilitacją pęcherza. Polega na wytworzeniu prawidłowych relacji pomiędzy mięśniami wypierającymi mocz - wypieraczem a czynnością mięśni zwierających cewkę moczową – zwieraczy. Problem oddawania moczu występuję u 25% polskich dzieci i często może mieć różne podłoże, dlatego nie należy go bagatelizować. Z jednej strony może świadczyć o braku kontroli w oddawaniu moczu, zaś z drugiej może być oznaką wad anatomicznych, które w niedługim czasie są w stanie sprawiać kłopoty z prawidłowym funkcjonowaniem nerek, a nieleczone mogą doprowadzić do niewydolności, a nawet przeszczepu nerek. Uroterapia ma na celu osiągnięcie prawidłowej objętości pęcherza, poprzez normalizację procesu napełniania i opróżniania pęcherza, a co za tym idzie eliminację moczenia oraz powstawania zaparć. Jest podstawą w leczeniu pęcherza moczowego.

Badania prenatalne służą wykryciu wad wrodzonych lub genetycznych u rozwijającego się płodu. Nich niewątpliwą zaletą jest to, ze mogą być wykonywane już w pierwszych tygodniach ciąży, zatem w przypadku wykrycia niepokojących zmian u płodu lekarz prowadzący jest w stanie odpowiednio pokierować ciążą pacjentki i podjąć odpowiednie kroki zarówno w trakcie trwania ciąży, jak i po porodzie. Badanie prenatalne dzielą się na dwie grupy – inwazyjne i nieinwazyjne. Te pierwsze są całkowicie bezpieczne zarówno dla przyszłej mamy, jak i płodu, ponieważ nie dochodzi do żadnej ingerencji w organizmie. Pozwalają one ocenić ryzyko wystąpienia wad rozwojowych. W przypadku niejednoznacznego wyniku badań nieinwazyjnych, lekarz kieruje pacjentkę na wykonanie badań inwazyjnych, które niosą ze sobą niewielkie ryzyko wystąpienia powikłań (infekcja wewnątrzmaciczna, uszkodzenie płodu, poronienie). Badania prenatalne powalają na wykrycie takich wad jak: zespół Downa (trisomia 21), zespół Edwardsa (trisomia 18), zespół Pataua (trisomia13), zespół Turnera, zespół Klinefeltera, mukowiscydozę, hemofilię, rdzeniowy zanik mięśni, dystrofię mięśniową typu Duchenne’a oraz wady rozwojowe: układu pokarmowego, układu moczowo-płciowego, układu krążenia czy ośrodkowego układu nerwowego.Dla kogo są skierowane badania prenatalne?W zasadzie badania prenatalne są skierowane do wszystkich ciężarnych, jednakże istnieją szczególne przesłanki do wykonania tych badań, a w szczególności: wiek matki powyżej 35.roku życia, wiek ojca powyżej 55.roku życia, wcześniejsze długotrwałe leczenie niepłodności, nawracające poronienia, występowanie wad genetycznych w bliskiej rodzinie lub urodzenie jednego dziecka z wadą genetyczną, nieprawidłowy kariotyp ojca lub matki, nieprawidłowości w badaniach nieinwazyjnych (głównie w badaniu ultrasonograficznym) czy nosicielstwo aberracji chromosomowej przez co najmniej jednego z rodziców.

Maluchy są grupą najczęściej narażoną na występowanie różnych infekcji, ponieważ ich organizmy nie posiadają odpowiedniej odporności, która ochroniłaby je przed zarażeniem. Bardzo często do różnego rodzaju zachorowań dochodzi w przedszkolach lub żłobkach, gdzie dziennie w zamkniętych pomieszczeniach przebywa spora liczba brzdąców, które nie zawsze są szczepione przeciwko groźnym wirusom lub bakteriom. Przebycie choroby w wieku dziecięcym wzmacnia odporność maluszków, jednakże charakteryzuje się poważnymi objawami. Choroby wirusowe leczy się poprzez eliminację ich symptomów, z kolei infekcje bakteryjne są zwalczane przy pomocy antybiotykoterapii.

Kryzys laktacyjny to sytuacja, w której piersi kobiety wytwarzają mniejszą ilość mleka, przeznaczonego dla maluszka. Pojawia się zazwyczaj w trzecim lub szóstym tygodniu życia malucha, jednakże może nastąpić również w trzecim lub szóstym miesiącu życia. Oczywiście, może dojść do niego również niedługo po porodzie, jednakże taka sytuacja nie powinna niepokoić mamy. Tuż po porodzie piersi kobiety są twarde i wypełnione mlekiem, natomiast w momencie pojawienia się kryzysu stają się miękkie i wpływa z nich zdecydowanie mniejsza ilość pokarmu. Proces laktacyjny stabilizuje się zazwyczaj po około dwóch miesiącach od porodu.

Neuroblastoma, nazywana inaczej nerwiakiem zarodkowym, to złośliwy nowotwór wieku dziecięcego, który pochodzi od komórek cewy nerwowej, a dokładniej części układu współczulnego, funkcjonującego bez własnej woli i odpowiadającego za: regulacje pracy serca, rozszerzanie źrenic, przyśpieszanie tętna, wydzielanie śliny, potu oraz adrenaliny. Guz rozwija się głównie w jamie brzusznej lub nadnerczach, ale może także wystąpić w klatce piersiowej, miednicy, szyi, w okolicy kręgosłupa czy kościach. Najczęściej dotyka niemowlęta i dzieci do dziesiątego roku życia. Najwięcej przypadków (90%) wykrywa się u maluchów poniżej piątego roku życia, a sama choroba dotyczy znacznie częściej chłopców. Stanowi około 10% wszystkich dziecięcych nowotworów i występuje średnio od sześciu do dziesięciu razy na milion urodzeń. W Polsce chorobę diagnozuje się u około 70 dzieci rocznie.

Nowotwory stanowią drugą co do częstości przyczynę zgonów wśród dzieci w Polsce. Dzieje się tak, ponieważ tempo podziału rozwoju komórek nowotworowych u dzieci przebiega dość szybko, jednakże nawet na zaawanasowanym stadium choroby objawy nie zawsze są charakterystyczne. Z tego względu guzy są najczęściej rozpoznawane dopiero na trzecim lub czwartym etapie choroby, gdy stadium jest bardzo zaawansowane, często dochodzi już do przerzutów, w związku z czym nie każdy przypadek nadaje się do operacji. Mali pacjenci chorują głównie na białaczkę (około 25%), nowotwory mózgu (ponad 20%), nowotwory układu krwiotwórczego (blisko 15%) oraz różne nowotwory lite (w granicy 30%). Szybkie wykrycie guza daje ponad 80% szans na wyleczenie. W tym przypadku rokowania dzieci są wyższe niż u dorosłych.