Wychowanie

Związani są z Podhalem i to właśnie kultura tego regionu wpisana jest w ich działalność artystyczną. Wykonują muzykę folkową i ludową, nierzadko śpiewają piosenki religijne. Mała Armia Janosika zyskuje coraz większą popularność.A wcale nie jest taka mała. Zrzesza 260 osób, głównie młodzież i dzieci. Wszyscy grają i śpiewają, i czuć, że zespół to ich wielka pasja. Ostatnio młodych muzyków docenił sam papież Franciszek.

Jeśli koleżanka natychmiast odpowiada na pytanie: "Co robisz?", że bawi się z dzieckiem, wysyłam jej ten film. To proste nagranie to kompilacja, dzięki której ludzie uświadamiają sobie, dlaczego to takie ważne, żeby odłożyć telefon, gdy spędzamy czas z dzieckiem.Siedzimy, układamy puzzle, albo "budujemy" z klocków, ale jedną ręką, drugą scrollujemy Instagram, albo sprawdzamy przepis na zupę ogórkową na Smakoszach. Przecież jesteśmy z dzieckiem, spędzamy z nim czas, co w tym złego, że przy okazji... STOP!

Agata Młynarska w tym sezonie zaczęła prowadzić program “Konfrontacje Agaty” w TVN Style. Spotykają się w nim kobiety o różnych poglądach, które na wizji dyskutują o życiu, porodach, macierzyństwie.Dziennikarka poruszyła jak dotąd wiele kontrowersyjnych tematów. Niektóre odcinki odbiły się dużym echem. Wszystko dlatego, że zapraszane do programu gościnie mają bardzo mocne i bardzo skrajne poglądy. W ostatnim odcinku padły szokujące słowa.

Ambicja przejawia się u dzieci już w pierwszych latach życia, kiedy krzyczą: "ja sam!" i uparcie próbują zawiązać buty, albo zejść samodzielnie ze schodów. To kolejna cecha, z którą się rodzą i najważniejszym zadaniem rodzica jest tej dziecięcej ambicji nie tłumić. Z drugiej strony w wychowaniu ambitnego dziecka niezbędny jest też dobry przykład. Znowu więc musimy zacząć od nas samych.Chcemy, aby nasze dzieci wyrastały na ambitnych dorosłych. Chcemy, aby im się powiodło, aby osiągały sukcesy, nie poddawały się i radziły sobie w każdej sytuacji. Nie mamy wpływu na to, jak ułożą się ich losy, gdy dorosną, ale mamy ogromny wpływ na to, co wyniosą ze swojego dzieciństwa. Jak wychować ambitne dziecko?

"Wybraliśmy się z narzeczonym na niedzielny obiad do restauracji. Wyszliśmy przed deserem. Wszystko przez wrzeszczące bachory!" - pisze anonimowo na profilu jednej z popularnych restauracji w mediach społecznych niezadowolona klientka. Zostawiła jedną gwiazdkę.Anonimowo, bo tak łatwiej. Zadała sobie trud, żeby stworzyć fałszywe konto, tylko po to, żeby napisać, że w konsumpcji krewetek przeszkadzały jej dzieci innych gości. Rykoszetem obrywa lokal. Czy w naszym świecie jest miejsce dla dzieci w przestrzeni publicznej, czy maluchy naprawdę wszystkim przeszkadzają?

Dania bije wszystkie rekordy w rankingach szczęścia. Wygląda na to, że właśnie tutaj od wielu lat żyją najszczęśliwsi ludzie na świecie. Duński system wychowania na w tym ogromne znaczenie, bo dzieciństwo ma ogromny wpływ na to, jakimi dorosłymi się stajemy. W końcu czym skorupka za młodu…Duńczycy wychowują swoje dzieci w poszanowaniu do ich emocji i indywidualności. Doceniają wartość swobodnej zabawy i spędzają razem dużo czasu. Mają nawet na to swoje specjalne określenie. To hygge, czyli w dosłownym tłumaczeniu "miło pobyć razem". Co jeszcze sprawia, że duńskie dzieci wyrastają na tak szczęśliwych dorosłych?

W najnowszym odcinku podcastu "Mali dorośli" Janek i Antek aż musieli założyć okulary przeciwsłoneczne, bo obawiali się, że blask gwiazdy, która ich odwiedziła, może ich oślepić! Chłopcy przeprowadzili niezwykle szczery i zaskakujący wywiad z Majką Jeżowską. Diwa opowiedziała chłopcom między innymi o swoim zapracowanym dzieciństwie, tym, że od zawsze scena była jej przeznaczona. Choć mama widziała ją w nieco innym zawodzie niż piosenkarka, to Jeżowska jest przekonana, że częściowo spełniła także jej wyobrażenie na swój temat. 

Jednak pewnego dnia wymazałam słowo "zaraz" ze swojego słownika i okazało się, że to strzał w dziesiątkę. Moje dzieci przestały mnie postrzegać jako niedostępną, a ja znalazłam lepszy i skuteczniejszy sposób komunikacji. Jak mawia moje najstarsze dziecko: "Teraz gram na kodach"."Mamo, pobaw się ze mną". "Zaraz". Odpowiadamy tak mechanicznie, bo dziecko zawsze coś chce, kiedy jesteś zajęta. Znasz to, ja aż za dobrze. Praca, domowe obowiązki, opieka nad trójką dzieci, z których każde jest na innym etapie życia i ma nieco inne potrzeby, wcale nie jest łatwe. 

Trzylatek rzucający siarczyste przekleństwa to komiczny widok. Wulgaryzmy w ustach małego dziecka brzmią dziwacznie, ale są tak samo niewłaściwie, jak w przypadku dorosłych. A jednak dzieciom się to zdarza, nawet gdy ich rodzice zarzekają się, że nigdy brzydkich słów nie używają. Co zrobić kiedy dziecko przeklina?Przede wszystkim zachować spokój i nie reagować zbyt emocjonalnie, chociaż to nie jest łatwe. Dalej trzeba przyjrzeć się samemu sobie, bo maluchy nas słyszą, nawet gdy wydaje się, że tak nie jest. Musimy też zrozumieć, że przeklinający przedszkolak nie ma złych intencji, a karanie go to naprawdę nie jest dobry pomysł.

Dzieci urodzone w maju dość często są owocem wakacyjnych porywów serc rodziców. Poczęto je bowiem na przełomie sierpnia i września. W maju słońce jest wysoko na nieboskłonie, dni są długie i ciepłe. To sprzyja spacerom, spotkaniom towarzyskim. Dzieci od początku są dobrze socjalizowane, a ich rodzice dzięki okolicznościom przyrody optymistycznie nastawieni.Dzieci urodzone w ciepłych miesiącach zwykle cieszą się dobrym zdrowiem, na co niemały wpływ ma naturalna ekspozycja na witaminę D, ale też ogromna ilość czasu spędzanego na świeżym powietrzu. Co ciekawe, wg. socjologów, urodzeni w maju częściej, niż dzieci z innych miesięcy deklarują w dorosłym życiu, że są szczęśliwi.

Kilkuletnie dzieci nie wiedzą, dlaczego wpadają w histerie. Swoich uczuć nie potrafią nazwać, ale czują je bardzo intensywnie, co często objawiają całemu światu bardzo głośno i dosadnie. Okazuje się, że najlepsze co możemy wtedy zrobić, to wytłumaczyć im, co się z nimi dzieje, zachowując spokój i dając wsparcie.Na tym właśnie polega metoda lustra. I potwierdzamy, że ma ona niesamowitą moc. Samo nazwanie tego, co targa maluchem, pomaga mu się uspokoić, a w dalszej perspektywie uczy wyrażania swoich emocji w bardziej przystępny dla otoczenia sposób. Jest wspaniałą alternatywą dla "uspokój się", które przecież nigdy nie działa. Ale żeby metoda była skuteczna, musisz spełnić jeden warunek.

System edukacji jest w zasadzie podobny do tego, który jest w większości Europejskich krajów. Różni się tylko tym, kiedy zaczyna się i kończy nowy rok szkolny. Obowiązek szkolny trwa natomiast do 16 roku życia, a uczniowie mają więcej zajęć praktycznych, które mogą przydać im się w dorosłym życiu.O jakim państwie mowa? Oczywiście o Australii. Tutaj dzieci zaczynają wakacje w okolicach Bożego Narodzenia. Przerw w nauce jest więcej, bo rok szkolny dzieli się na cztery, a nie na dwa semestry.

Maluchy lubią badać granice. A także to, co może się stać, gdy "przeciągną strunę”. Tak uczą się życia. Rodzice od wieków starają się jakoś odnaleźć w tej sytuacji. Bywa, że aby zapanować nad swoim dzieckiem, uciekają się do przeróżnych kar, nagród lub konsekwencji. Czym właściwie są te "konsekwencje”? Czy odmówienie włączenia bajki dziecku, które zachowało się nie tak, jak sobie tego życzyliśmy, to właśnie konsekwencja? A może jednak kara? Te pojęcia czasem bardzo się zazębiają, dlatego warto zdawać sobie sprawę, na czym polega różnica między jedną a drugą metodą wychowawczą.

Budowanie poczucia własnej wartości siebie przypomina budowanie domu. Cegiełka po cegiełce. Niektóre słowa, sytuacje i postawy dokładają budulca. Ale nie trzeba wiele, by wszystko runęło. A odbudowanie tego jest takie mozolne.Dzieci rodzą się, nie wiedząc o sobie za dużo. To, jak będą się postrzegać, w dużej mierze zależy od tego, co usłyszą o sobie. Od rodziców, dziadków, nauczycieli. Zanim będzie na tyle dojrzałe, żeby samodzielnie rozkładać to na czynniki pierwsze i budować siebie, musi bazować na tym, co dostaje od innych.

Relacje między rodzeństwem zawsze będą naznaczone rywalizacją i zazdrością. Oraz ogromną miłością i niezaprzeczalną więzią.O tym, która z tych odsłon posiadania rodzeństwa weźmie górę, decyduje wiele czynników. Budowanie trwałej, lojalnej relacji między dziećmi to przede wszystkim rola rodziców. I to od najmłodszych lat.

Nieśmiałe dzieci nie mają łatwo. Nawiązywanie relacji jest dla nich trudne, na dodatek ciągle spotykają się z brakiem wsparcia ze strony rodziców, nauczycieli czy dziadków.Wydaje nam się, że "popychając" dziecko do rozpoczęcia kontaktu czy przekroczenia swojej nieśmiałości robimy mu przysługę. Ale nie zawsze tak jest.

Chcielibyśmy, aby nasze dzieci wyrosły na zaradnych dorosłych. Tymczasem często robimy wszystko, aby stało się całkowicie odwrotnie. Zaczynamy już od najmłodszych lat. Od krojenia kotlecików, wiązania sznurówek i wycierania noska. A potem zarywamy noce, aby przygotować pracę domową z plastyki, bo przecież dobre oceny są wyznacznikiem, że dziecko radzi sobie w szkole. To błąd.Zaradność, chociaż może brzmieć staromodnie, jest jedyną sprawdzoną receptą na sukces w życiu dorosłym. Ale nic nie dzieje się samo. Nikt nie rodzi się z umiejętnością prowadzenia firmy. Tak samo nikt nie ma wrodzonych umiejętności zapinania kurtki, sprzątania pokoju czy zmywania naczyń. Tego wszystkiego trzeba się nauczyć. A my, współcześni rodzice, tak bardzo lubimy wyręczać swoje dzieci.

Czas oczekiwania na nowego członka rodziny jest szczególny dla całej rodziny. Mamie, tacie i dziadkom towarzyszy radość i ekscytacja. Ale dla starszego rodzeństwa ten czas wcale nie musi być szczególnie szczęśliwy.Cała rodzina stara się zainteresować malucha pojawieniem się dzidziusia w domu. I przygotować go na to, że będzie to duża zmiana. Czasami jednak to właśnie te rozmowy sprawiają, że jego nastawienie do młodszego rodzeństwa jest coraz gorsze.

Na charakter dziecka składa się wiele czynników i nie wszystkie zależą od sposobu, w jaki wychowujemy nasze pociechy. Są takie cechy osobnicze, na które po prostu nie mamy wpływu. Jednak to, na jakiego człowieka wyrośnie nasze dziecko, w naprawdę dużej mierze zależy od jego rodziców i warto wziąć sobie to do serca.Jak wyglądają wasze relacje? Często pomagasz maluchowi w codziennych czynnościach? Wyręczasz go? Czy raczej stawiasz na to, by był samodzielny, a kiedy coś mu się nie uda, nie masz oporów przed skrytykowaniem go? Niektóre nasze reakcje są automatyczne i wcale nie musimy mieć złej woli, ale czasem warto się chwilę nad nimi zastanowić. Bo to, jak dziś traktujemy nasze dziecko, może mieć kolosalny wpływ na jego charakter w przyszłości.

Ostatnie chwile przed snem są szczególnie ważne dla relacji z dzieckiem. To naprawdę magiczny moment, kiedy maluch już zbliża się do zaśnięcia, jest wyciszony i spokojny, może podsumować cały dzień.To także moment, kiedy mamy w końcu czas, żeby ze sobą porozmawiać. Tak naprawdę, a nie w pośpiechu podczas smażenia naleśników czy tuż po powrocie z pracy, kiedy jesteśmy nieludzko zmęczeni. Co powiedzieć dziecku w tych wyjątkowych chwilach?

Czasami myślę sobie: rzucić to wszystko i jechać w Bieszczady. Wtedy wyobrażam sobie ten pierwszy poranek, kiedy wyglądam przez okno swojej uroczej chatki i chłonę wspaniały widok.Wspaniałe uczucie. Tyle że potem trzeba by było zmierzyć się z nieodśnieżonymi drogami, błotem, komarami, brakiem zasięgu, brakiem prądu i ogromną odległością od sklepu. Bardzo podobnie jest z macierzyństwem.

"Dziś miałem świetny dzień w przedszkolu" - powitał tatę Maciek. "Nie było Janka i nikt mi nie dokuczał" - dodał rezolutny 6-latek. Jego relacja z Jankiem była od dłuższego czas bardzo trudna. Na początku przedszkolnej przygody chłopcy bardzo się zaprzyjaźnili, jednak Janek w ostatnich miesiącach zmienił się i zaczął Maćkowi dokuczać.Rodzice Maćka zaczęli odliczać dni do końca przedszkola, w szkolnej zerówce ich synowie mieli się już nie spotkać w jednej grupie. Jednak mama Janka zupełnie nie rozumiała problemu i zaczęła naciskać, żeby chłopców zapisać do tej samej szkoły. "Bo przecież się przyjaźnią".

"Uważaj!", "Tylko nie spadnij!", "Nie przewróć się!". Te zdania można słyszeć na placu zabaw z ust prawie każdej mamy. Cóż, same tak mówimy, to jest silniejsze od nas. Ale tak naprawdę... jest kompletnie bez sensu.Słowa mają moc. Nadużywane jednak przelatują obok dziecka, nie zapadając mu w pamięć. A na dodatek dla malucha takie ostrzeżenia po prostu nic nie znaczą.

W relacji z rodzeństwem jest mnóstwo emocji. Między dziećmi panuje wielka miłość, ale też wielka zazdrość, złość i współzawodnictwo. Nic dziwnego, że ciągle między nimi iskrzy. Drobne sprzeczki i spory przeradzają się w ogromne kłótnie.Rodzice starają się wziąć na siebie rolę sędziego. Rozdzielają zwaśnione rodzeństwo, wysłuchują żali obu stron i wydają werdykt: "Przeproś siostrę!", "Oddaj bratu tę zabawkę", "Ustąp, jesteś starszy". Trudno spokojnie przyglądać się zaciekłym walkom naszych dzieci.

Święta to doskonała okazja do rodzinnych spotkań. Często z bliskimi spotykamy się tylko raz czy dwa razy w roku przy świątecznym stole.W tych okolicznościach bardzo często pojawia się zdanie: "kochanie, przywitaj się z ciocią". I równie często pada zdecydowana odpowiedź: "nie!".

Skandynawskie kraje są uważane za najlepsze do życia. Wysoki wskaźnik czytelnictwa, świetna edukacja, niska przestępczość. A do tego badania wskazują, że Skandynawowie mają bardzo wysoki poziom szczęścia i zadowolenia z życia.W krajach skandynawskich życie wygląda trochę inaczej. Inaczej wygląda też sposób wychowania dzieci. Być może właśnie to podejście do najmłodszych sprawia, że mimo braku słońca, ogromu deszczu i ciemności ludzie są po prostu szczęśliwsi.

Zbliżające się święta Wielkanocy to dla wielu rodzin czas najważniejszych uroczystości rodzinnych. Wiosną i latem odbywa się najwięcej chrzcin i ślubów, a w maju mamy oczywiście sezon Pierwszych Komunii Świętych. To wszystko zarezerwowane dla praktykujących katolików. Jednak warto wiedzieć, że nawet jeśli “nie po drodze” nam z Kościołem, mamy alternatywę.Powitanie dziecka w rodzinie to bardzo ważny aspekt włączenia go do wspólnoty. Chcemy, aby ludzie, którzy są nam bliscy, świętowali z nami tak wyjątkowe wydarzenie. I tak było od zawsze, również w czasach przedkatolickich. Dziś młodzi rodzice coraz częściej szukają alternatywy dla chrztu, gdy nie chcą, lub nie mogą ochrzcić dziecka.

Siedem lat temu siedzieliśmy z mężem w naszej maleńkiej kuchni w bloku (na szczęście  z oknem) i rozmawialiśmy o podjętej chwilę wcześniej decyzji. Wyprowadzamy się z miasta. To było oczyszczające i przerażające zarazem. Tak - na wsi lepiej dla dzieci, ale czy wygodniej, wiedziałam, że nie, bo sama wychowałam się na wsi. Dla męża to była nowość, całe życie spędził w bloku. Po 7 latach od wyprowadzki z Warszawy do wsi o wymyślnej nazwie, którą dziś zamieszkuje niewiele ponad 300 osób, pokuszę się o małe podsumowanie. Co wieś nam dała, co zabrała? Czy wrócilibyśmy do bloku i czy da się być "swoim" będąc przybyszem i mieszczuchem? Od razu uprzedzę, że ten tekst należy potraktować z lekkim przymrużeniem oka, a moje osądy są moje i są absolutnie subiektywne.